شهرام

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

شهرام نامی است ایرانی برای پسران. ریشهٔ این نام به زبان پهلوی بازمی گردد و این نام در زبان فارسی امروزی از دو بخش شه = شاه(Shah)و رام(Ram)تشکیل شده که اولی به معنای شاه و دومی نام فرشته‌ای در دین زرتشت است و روی هم رفته بمعنای شاه رام یا رام بزرگ می‌باشد. رام که فرشته‌ای است موکول بر سعادت و روزی مردم به جهت روزی رسانی و سعادتمند نمودن مردم، بین ایرانیان باستان از ارزش بسیار بالایی برخوردار بوده و به همین جهت نام این فرشته به تنهایی یا با پیشوند شه یا شاه بر فرزندان پسر ایرانیان و کشورهایی که زمانی در سلطه ایران بودند مانند هند، پاکستان، تاجیکستان و... بسیار نهاده شده.

بنابراین میتوان «شهرام» را معادل فارسی میکائیل دانست زیرا کیشهای ناپارسی سامی (اسلام، یهود، مسیح) میکائیل را فرشته روزی رسان می دانند

رام و شهرام از نامهای اصیل ایرانی است که در مناطقی که بعد از حمله اعراب به ایران بیشتر از گزند تهاجم و ویرانگری اعراب در امان ماند (هند، طبرستان، کردستان و...) بیشتر استفاده می‌شود^{[نیازمند منبع]}.